Proces zatwierdzania układu to procedura skonstruowana w celu pomoc dłużnikom doświadczającym trudności finansowych i uchronienia ich od wpadnięcia w pułapkę upadłości. W trakcie tego procesu, dłużnik wchodzi w interakcję negocjacyjną z wierzycielami, aby wypracować warunki spłaty swoich długów. Gdy wierzyciele zgodzą się na propozycje dłużnika, zostaje zawarte umowne porozumienie, nazywane „układem” przez kodeks prawny, które specyfikuje metody, za pomocą których dłużnik dokona spłaty swoich wierzycieli.
Jeśli sąd poprzez emitowanie decyzji o zatwierdzeniu układu również wyrazi akceptację dla zawartego porozumienia, dłużnik przystąpi do najistotniejszego zadania powiązanego z procesem restrukturyzacji – realizacji układu zawartego z wierzycielami. Innymi słowy, dłużnik zaczyna spłacać swoje zadłużenie na warunkach uzgodnionych z wierzycielami. Prawo przechodzi przez szczegółowe scenariusze uwzględnione w etapie realizacji układu – ten, który zostanie zrealizowany, jest w dużej mierze zależny od umiejętności dłużnika do spełnienia wcześniejszych propozycji spłat zadłużenia.
Proces zatwierdzania układu znajduje swoje miejsce jako jeden z czterech procedur restrukturyzacyjnych określonych w prawie restrukturyzacyjnym. Wszystkie cztery procedury mają na celu ochronę dłużnika, najczęściej przedsiębiorcy, przed upadłością. Kluczowym narzędziem, które skupia się wokół tych procesów, jest układ (porozumienie) zawarty przez dłużnika ze swoimi wierzycielami. Podczas postępowania o zatwierdzenie układu, takie porozumienie jest tworzone poprzez dłużnika formułującego propozycje układowe, które prezentują nowe metody spłaty zadłużenia, po czym wierzyciele podejmują decyzję o porozumieniu z dłużnikiem – głosują za lub przeciwko zawarciu układu. Jeśli odpowiednia większość wierzycieli wyrazi pozytywną opinię o propozycji układu, następuje jego akceptacja i cała sprawa jest kierowana do sądu. Sąd, jeśli nie wykryje przeciwwskazań, zatwierdza układ poprzez postanowienie.