Procedura zatwierdzania układu jest procesem, który ma na celu pomoc dłużnikowi w trudnej sytuacji finansowej i chroni go od upadłości. W ramach tego procedury, dłużnik prowadzi negocjacje z wierzycielami na temat warunków spłaty swoich długów. Jeśli wierzyciele wyrazili zgodę na propozycję dłużnika, zawierane jest umowa (znana również jako „układ” według prawa), która określa jak dokładnie dłużnik spłaci swoje zadłużenie. Jeśli sąd również pozytywnie oceni tę umowę (poprzez wydanie postanowienia o zatwierdzeniu układu), dłużnik przystępuje do największego wyzwania związanego z procesem restrukturyzacji – wprowadzenia w życie układu zawartego z wierzycielami, czyli spłacania swoich długów na warunkach uzgodnionych z wierzycielami. Regulacje określają szczegółowe scenariusze, które mogą wystąpić podczas realizacji układu – ten, który się spełni, zależy głównie od tego, czy dłużnik jest w stanie spełnić wcześniejsze propozycje spłaty swojego zadłużenia.
Procedura zatwierdzania układu jest jednym z czterech różnych procesów restrukturyzacyjnych przewidzianych w prawie restrukturyzacyjnym. Celem wszystkich tych procedur jest ochrona dłużnika (często przedsiębiorcy) przed upadłością. Centrum tych procedur stanowi układ (umowa) zawierany przez dłużnika i jego wierzycieli. W procedurze zatwierdzania układu, takie porozumienie jest zawierane poprzez formułowanie przez dłużnika propozycji układowych, które prezentują nowe warunki spłaty jego zadłużenia, a następnie wierzyciele decydują czy chcą dojść do porozumienia z dłużnikiem – głosują za lub przeciwko zawarciu układu. Jeśli odpowiednia większość wierzycieli wyraża pozytywną opinię na temat propozycji układu, dochodzi do jego przyjęcia, a cała sprawa jest następnie przekazywana do sądu. Sąd, jeśli nie znajdzie żadnych przeciwwskazań, zatwierdza układ postanowieniem.